تساوی

 صدایی که همیشه به گوش میرسد و به گوش همه آشناست، این صدایی است که با آه و ناله یکجا بوده که برای طلب کمک میباشد. صدایی که میشنویم میگوید: به رضای خدا پیسه بتین نان نخوردیم ، اولادایم گشنه است. ویا هم در کنار سرک از سردی دستانش خشک و دراز مانده است. امروز معضله تکدی گرایی مخصوصا در قشر بانوان مشکل بزرک اجتماعی را به بار آورده است. زنانی که تا هنوز معلوم نیست به چه تعدادی هستند و آیا همه گدا هستند یا خیر، ولی برای حصول مقداری پول صبح تا شب در سرک ها، کوچه ها و پس کوچه های شهر مینشینند تا از این طریق مقداری پول حاصل کنند. بی بی گل بانو ای  که مشکلات وی را به این کار وا داشته است چنین میگوید: (من وقتی شوهرم را از دست دادم دیگر کسی نبود تا مصارف مرا تامین کند، کسی را نداشتم تا برای من و فرزندانم لقمه ای نان آورد به همین دلیل چاره ای جز گدایی کردن را نداشتم. زنان با از دست دادن سرپرست خانواده شان و نبود کار در جامعه امروزی مجبور به تکدی گرایی میشوند. رمضان محمودی یکی از جامعه شناسان کشور در مورد تکدی گرایی در کشور چنین میگوید: (افغانستان  کشوری است پیوند خورده با جنگ و بیکاری، فقدان سازوکار

آزادی حق ذاتی انسان بوده که بعد از حق حیات شامل مهمترین موارد از ارزشهای حقوق بشری میباشد . احترام به کرامت انسانی وجلوگیری از توهین وتحقیر افراد همچنان ؛ از جمله حقوق بشری  اند که با حق آزادی افراد رابطه ناگسستنی دارد و تکمیل کننده  یکدیگر اند .این حق بمثابه تضمین کننده زندگی آبرومندانه، توام با آسایش بشر است. یعنی همه شهروندان حق دارند درچهارچوب حمایت های قانونی از آزادی وامنیت شخصی برخوردارباشند، هیچ کس و نهادی نمی تواند این حق انسانی و طبیعی را ازکسي سلب ویا مورد تعرض قراردهد. .متاسفانه در افغانستان حق آزادی به عنوان یک ارزش حقوق بشری، صرف در لابلای اوراق و داده های کامپوتری باقی می ماند و هیچ نهادی حکومتی و غیر حکومتی بر این حق اهمیت نمی دهد و جنبه ی عملی پیدا نمی کند.  مردم در گوشه و کنار کشور به شیوه های مختلف مورد توهین و تحقیر قرار می گیرد. معمولا زورمندان و افراد با نفوذ بیشتر به این نوع خشونت رو می آورند و افراد زیر دست خود را از طریق بیان نادرست و با استفاده از واژه های رکیک، زیر دست یا افراد که به شکلی به آنها در ارتباط اند، توهین و تحقیر می شوند. مخصوصاٌ عدم احترام مسئولی