زنان تکدی گر و مشکلات تکدی گری

 صدایی که همیشه به گوش میرسد و به گوش همه آشناست، این صدایی است که با آه و ناله یکجا بوده که برای طلب کمک میباشد. صدایی که میشنویم میگوید: به رضای خدا پیسه بتین نان نخوردیم ، اولادایم گشنه است. ویا هم در کنار سرک از سردی دستانش خشک و دراز مانده است.

امروز معضله تکدی گرایی مخصوصا در قشر بانوان مشکل بزرک اجتماعی را به بار آورده است. زنانی که تا هنوز معلوم نیست به چه تعدادی هستند و آیا همه گدا هستند یا خیر، ولی برای حصول مقداری پول صبح تا شب در سرک ها، کوچه ها و پس کوچه های شهر مینشینند تا از این طریق مقداری پول حاصل کنند.

بی بی گل بانو ای  که مشکلات وی را به این کار وا داشته است چنین میگوید: (من وقتی شوهرم را از دست دادم دیگر کسی نبود تا مصارف مرا تامین کند، کسی را نداشتم تا برای من و فرزندانم لقمه ای نان آورد به همین دلیل چاره ای جز گدایی کردن را نداشتم.

زنان با از دست دادن سرپرست خانواده شان و نبود کار در جامعه امروزی مجبور به تکدی گرایی میشوند.

رمضان محمودی یکی از جامعه شناسان کشور در مورد تکدی گرایی در کشور چنین میگوید: (افغانستان  کشوری است پیوند خورده با جنگ و بیکاری، فقدان سازوکار های مناسب، فقر که خود پیش زمینه ایست برای وقوع مشکلات اجتماعی چون اعتیاد، تکدی گرایی، خشونت و دیگر موارد. تکدی کرایی به عنوان یک مسئله اجتماعی آسیب های اجتماعی را حامل میکند و ریشه عمیقی به مسایل دیگر جز اجتماع دارد.)

یکی از دلایل تکدی گرایی در کشور جنگ و فقر است زیرا افغانستان کشوریست که سال های متمادی در جنگ به سر برده که خود باعث فقر اجتماع گردیده است.

بانوی دیگری با فرزندانش در کنار سرک روی زمین نمناک نشسته است, چادری پینه پینه اش و کودک مریض اش بیانگر وضعیت زندگی اش است گلویش پر از بغض و دستانش از سرما میلرزد, کودکانش طوری نگاه میکنند که چند روز است چیزی نخورده باشند و منتظر لقمه نانی هستند. پری گل میگویدجنگ های پی در پی در کشور وی را بی سرپرست و بی خانمان نموده است. وی با ناپدید شدن شوهرش مجبور به ترک خانه اش، مال واموالش گردیده است. با چهار فرزند خویش روزانه گدایی و شب را در مساجد و یا ویرانه ها سپری میکنند.

رمضان محمودی میگوید: هر کشور که دچار بحران اقتصادی باشد دچار این معضله نیز است. جوامعی که آشفته اند وجود این مشکلات عادی است.

در بعضی موارد دیگر تکدی گرایی به دلایل گوناگونی در کشور متعدد گردیده است. اتباع جامعه برای امرار معاش متوسل به کاری میشوند که به زحمت نشوند. 

رمضان محمودی تکدی گرایان را به صنوف مختلفی تقسیم بندی نمود، گروهی از تکدی گرایان اساسا گدا هستند که برای امرار معاش و نبود کار مجبور به تکدی گرایی هستند. گروه دیگر سازمان یافته هستند، نهادها یا باند های مختلفی هستند که گروه تکدی گرایان را به میان میاورند و در جامعه پخش میکنند که در مقابل مقداری پول به آنان میدهد. جمعی دیگر با استفاده از ترفند های مختلف و برنامه ریزی شده ادای گدایی را در میاورند و امرار معاش میکنند ولی در حقیقت گدا نیستند. این عمل شان نه تنها باعث کاستن زیبایی جامعه میگردد در بعضی موارد حالت های روانی را ایجاد میکنند.

کاهش تکدی گرایی در کشور کاری مشکل ولی باید در مورد راهکارهایی را سنجید تا این معضله آهسته آهسته از جامعه ناپدید گردد. امنیت در کشور، کار آفرینی برای اتباع جامعه، اشتغال افراد میتواند راه حلی برای این پدیده باشد.

رمضان محمودی می گوید: (پنج نهاد اساسی که خانواده، آموزش و پرورش، اقتصاد، دین و حکومت میباشد در کاهش این معضله تاثیر به سزایی را دارا است که باید توجه خاصی صورت گیرد. اما راهکار دقیق که بتواند این معضله را ریشه کن کند نیاز به یک تحقیق علمی و گستردای دارد، تحقیق علمی و آمارگیری در خصوص این معضله بسیار مهم است. پژوهشگران در مورد تکدی گرایی و نهاد های حقوق زنان در بخش زنان تکدی گرا تحقیق کنند تا این معضله کاهش یابد و در مرور زمان ریشه کن گردد.)

با وضعیت کنونی جمعیت زنان تکدی گرا در کشور در حال افزایش است ولی برای کاهش این معضله و راهکاری برای آن هیچ اقدامی تا کنون صورت نگرفته است. این معضله میتواند چالش بزرگی برای اجتماع گردد.